Brandtsoen was een bevlogen mens, betrokken bij het wereldlijk welzijn, erudiet, maar verre van optimistisch. Voordat zijn bescheiden carrière als stillevenschilder op gang kwam, was hij betrokken bij het Vlaamse kunstonderwijs, waar zijn visie conflicteerde met die van zijn meerderen.

Terugblikkend was het begrijpelijk dat hij zich terugtrok in de verheerlijking van het zeventiende eeuwse stilleven, dat voor hem het ultieme doel van zijn leven werd. Hij nam dat letterlijk, wilde zich onttrekken aan het kannibalisme van de vernieuwing, had als hoogste doel de oude meesters te evenaren. Het uiteindeljke resultaat was een intieme stilering, een beeldtaal, die klassieke waarden paarde aan frisse twintigste-eeuwse accenten. Want dat was meteen ook het fascinerende aan zijn ontwikkeling. Zijns ondanks brak het hedendaagse gaandeweg wel degelijk door in zijn beeldtaal.

Brandtsoen maakte zelden meer dan zes schilderijen per jaar, zodat zijn oeuvre uit amper honderd schilderijen bestaat, waarvan het merendeel aan Nederlandse en Belgische particulieren is verkocht. Mede door dit kleine oeuvre is zijn bekendheid beperkt gebleven tot een kleine kring van liefhebbers. Wel heeft hij het in de jaren tachtig tot New York gebracht, waar hem bij Alexander Milliken Inc. na een paar groepstentoonstellingen de eer van een solotentoonstelling te beurt viel, mét catalogus èn succes, en ook vond zijn werk begin jaren negentig gretig aftrek op de TEFAF.