BACK

Translation Een theekopje, past een ramp daarin? En het besef, is een theelepeltje dan genoeg? En wat met de pijn van het kokende water dat over de thee moet worden uitgegoten? Is het een ritueel dat het water, het onmisbare water, een smaak moet hebben? Is het niet zonde dat al die blaadjes voortijdig van hun takken worden worden geplukt, veroordeeld te verdorren? Waar bereikt het blad de grens tussen leven en dood, in naam van dat vredelievende ritueel, voorzover dat enige geest nog beroert. Maar nou een gewetensvraag, mag ik het kopje dit, en alles wat zich daar omheen afspeelt, en al die herhalende gebaren en gewoonten, die ooit vooraf werden gegaan door een onthutsende ervaring, aandoen? Het kopje, dat gedraaid werd, en beschilderd, zwijmelend onder de aanraking en de aandacht, dat kopje moet nu trots zijn op de scherf die het mist, de barst die het draagt, met daaronder sluimerend het wegkwijnend beleven van evenwicht en schoonheid, want wie wil dat kopje nog? Hoho, heet dit in ABN (Algemeen Bewoked Nederlands) niet framen? U moet weten dat ik jarenlang koffie heb gedronken uit dit kopje (titel "Rode Schelpen", even naar beneden scrollen) zonder schotel en zonder oor. Dat kopje was mijn geuzenkopje. Zulke kopjes zijn er speciaal voor geprivilegeerden, wat nog niet zo makkelijk is als het klinkt. Een oor mag namelijk niet opzettelijk worden afgebroken. U zou zeggen, dat is toch niet zo'n punt, vrijwel alle kopjes sneuvelen vroeg of laat, maar alleen een oor eraf ligt toch wat gecompliceerder, ook in kunsthistorisch perspectief. Maar goed, ook aan dat geuzenkopje kwam een eind. Ik probeerde nog te intervenieëren, dat mag tot op zekere hoogte. Op dat punt gekomen valt er toch te smokkelen. Ik lijmde het kopje, maar met opzet uit de losse pols. En maakte toen een foto, stuurde die naar Johanna, en zie, het kopje vervolgde zijn carrière als model.

Contact via E-mail Download Catalogue

"Blik met Rozenbottels" 2021 olieverf/paneel 18,8 x 15 Euro 3.400 "Schelp op Schotel" 2021 olieverf/paneel 13 x 18 cm Euro 2.800 "Rode Schelpen" 2022 olieverf/paneel 24 x 18 cm Eu 3.800 "Groen Japans Theekopje met Schelpen" 2021 olieverf/paneel 22,5 x 22,8 cm Eu 3.800 Would a teacup accommodate a catastrophe? And would a single teaspoon suffice as far as the awareness of this was concerned? And how about the agony of the boiling hot water that has to be poured over the tea leaves? Is it a ritual for the water, that indispensable resource, to have a particular flavour? Isn’t it a shame to have so many leaves prematurely separated from their stems, dooming them to wilt and wither? At what point does the leaf cross the line between life and death, in name of that peace-loving ritual, in so far as this stirs any spirit at all? Which brings me to the soul-searching question as to whether it is acceptable, at that, for me to subject the teacup to the above and to everything that occurs in its periphery including the many repetitive gestures and habits that at one time or another were preceded by an unsettling experience. The teacup, which started life being turned and decorated, swooning from being touched and paid attention to, that teacup is now finding itself having to take pride in its missing chip, in the crack it has sustained, and slumbering beneath all of this there is the languishing sensation of balance and beauty, for who really wants a teacup like this? But let’s stop and think for a minute, for is this not what in Woke Speak is referred to as “framing”? I should explain to you that for many years I sipped my coffee from the very cup you are looking at, whose missing saucer and handle I had come to regard as its badge of honour. Cups such as these are there for the privileged, which by the way is not nearly as straightforward as you might think: it would, for example, be quite unacceptable deliberately to snap off a cup’s handle, and no, this is not an exaggeration even though it is true that it is the destiny of almost all cups eventually to perish, but let me nevertheless assure you that targeting just the handle of a cup complicates matters to a certain extent. Not surprisingly my valiant coffee cup eventually succumbed to the rigours of everyday use. I put in a last-ditch intervention effort (there being nothing wrong as such with trying to beat, or cheat, the odds) by gluing the cup back together, albeit in a deliberately offhand manner, then took a picture of the end result which I forwarded to Johanna ... and lo and behold, the cup’s second career as a model had been launched!

TOP