| De Kunst van het Verwittigen |
| De dromenwinkel van mijn dochter zal voor mij grotendeels gesloten blijven, en ook in haar woordenschat duiken soms vreemde parels op. Het is niet verstandig daar al te hardnekkig naar te vragen, want dan treedt een soort geheimhoudingsmechanisme in werking. Voorwerpen hebben tot op zekere hoogte een neutrale status, dus toen ik haar vroeg hoe de kleine zwarte knikker heette, die zij opdiepte uit de zak, die zij bij gelegenheid van het halen van het zwemdiploma B had gekregen, zei zij "Zwarte Kunst". De volgende was een joekel van een witte. En die? "Witte Kunst". |
|
Het is me al meerdere malen overkomen dat ik werd benaderd voor een interview, een mening, of een bijdrage aan een radio- of tv-programma. Niet zelden had de invalshoek met geld en beleggen te maken. Niet zelden ook lag aan de vragen een veronderstelling ten grondslag. Niet zelden ook beantwoordden mijn vragen daar niet aan. Vrijwel altijd bedankte men mij voor mijn medewerking zonder van mijn uitspraken gebruik te maken. Het donderde niet of de werkelijkheid anders was, want die stond immers al vast. Al zou u er echt het fijne van willen weten, ik houd het bij wat mijn geheugen mij schenkt, want de moeite van het zoeken naar details is het me niet waard. Ooit schreef een vriendin van een exposant, als journaliste werkzaam bij het Elsviers Weekblad, een positief stukje over de galerie. Het was nog in de jaren dat het realisme echt niet mocht, dus het stukje kwam er niet in. Een jaar of tien geleden, toen Sonja nog soleerde, was er eens commotie over het beeld van Wim & Corrie, al kan het ook Johnny Jordaan zijn geweest. Mij werd telefonisch mijn mening gevraagd, die luidde dat het mij om het even was, gezien het feit dat duizenden burgers zich wel voelden met het standbeeld. Dat was nou jammer, men zocht naar andere meningen, ik was dus niet nodig voor de uitzending. Een jaar of twee geleden waren er al vergevorderde plannen om mij in te schakelen bij een programma van de AVRO, ik dacht de Ochtenden. In de voorafgaande telefoongesprekken bleek mijn mening over de kunstmarkt, beleggen en andere zaken niet overeen te komen met die van de redactie, dus u raadt het al: men kon nog net op tijd van mij af. Kunt u zich voorstellen dat ik met gemengde gevoelens de tot vervelens toe herhaalde en hijgerig geformuleerde berichten over het witten van geld via het aankopen van kunst en antiek in verband met de invoering van de Euro heb gelezen? Tig keer prominent op de voorpagina van het Parool, vers van de kunstredactie? Ik ken de scepsis van de ontwikkelde Nederlandse burger, dus ook u zult met mij eens zijn dat er geen overtuigender manier is om deze vorm van volksverlakkerij te ontmaskeren dan deze: "Was het maar waar". Wat nu volgt klinkt een beetje masochistisch, maar gelukkig weet ik hoe mijn dochter dat oplost. Als zij haar middelvinger buitenlangs haar gestrekte wijsvinger draait, dan zegt zij het omgekeerde van wat zij bedoelt. Toen dus vorige week de publicatie van een interview in het NRC-Handelsblad niet doorging, begon ik verlekkerd aan dit stukje te schrijven en zei grinnikend in mijzelf dat ik hoopte dat het ècht niet doorging. Ik weet nu opeens zeker dat mijn middelvinger achter mijn wijsvinger zat, want tot mijn vreugde stond het er deze week wel in. Hoewel de kunstredactie wist dat er vorige week in Assen een symposium over de "Het Mag-Weer-Manie" is gehouden, waarin -het leven is vol discrepanties- ook Eric Bos zitting had, u weet wel, de bekende journalist uit Weekly 74 (Bloot Slaat Dood I) en uitblinker in zinloos verbaal geweld, is de economische redactie met de eer aan de haal gegaan. Mijn slotzin zag u zeker al aankomen. Zouden ze daar bij de kunstredactie niet beseffen dat het spel niet zonder knikkers kan? (Gewijzigd en aangevuld op zondag 31 maart 2002) |