At Brandenburg (1950) koos spontaan voor de herfst. Brandenburg neemt in de zilverwereld een aparte plaats in. Al jaren maakt hij ongewone sculpturen, waarin andere materialen een zelfstandige rol spelen. Dat kan een stuk zwart marmer zijn, of roestige onderdelen van onbestemde machines. Als er iemand is die resoluut de codes van het genre overboord heeft gezet, dan is hij het wel. En ben je net gewend aan sculpturen als "Lekkage" of "Verstild", dan verbaast hij met een koffie- en theestel, met onvoorstelbaar vakmanschap geconstrueerd, dat in zijn vormgeving rakelings langs de stijlgrenzen van Art Deco scheert, maar onder meer door een onverwacht grillig patroon in de zigzaglijnen met een plof de toeschouwer weer in de eenentwintigste eeuw zet. Zijn sculptuur "Herfst" heet eigenlijk "Het Toppunt van Herfst". In het kleine kamertje op de vier dunne staken staat een zilveren bedje, met zilveren dekbed, dat half is opengeslagen. Op de grond ligt een minuscuul eikeltje. Een man zal dat maar vinden, in de herfst van zijn leven. |